Ken je dat, van die verhalen over mensen die het roer om hebben gegooid en nu doen wat ze leuk vinden? Van die verhalen die je zelf doen verlangen, wegdromen, als in een sprookje. Maar dan wel eentje die echt is, werkelijk, waar gebeurd.

Er was eens een meisje. Als kind leefde ze erg in haar eigen wereld. Ze wist precies wat ze wilde en wist soms ook dingen, maar ze was niet zo uitgesproken. Ze was rustig, lief. En ze leerde zich aanpassen aan de wereld om zich heen. Ze groeide op in een liefdevol gezin, had een rijk sociaal leven, ging studeren, werken en nog meer werken. 

En meer en meer leefde ze het leven van anderen. Niet haar eigen leven. Tot het niet meer ging. Ze was uitgeput. Haar batterij was op. Ze wist niet meer wat ze voelde, wat ze nodig had en überhaupt hoe ze zichzelf kon voeden, weer op kon laden. Ze had tijd nodig. En nam die tijd. Tijd om te herstellen. En dat ging langzaam, stap voor stap.

Ze realiseerde zich, nee ze wist en voelde in alle cellen van haar lichaam dat het anders moest. Dat het tijd was om haar weg te vinden. Haar eigen pad te bewandelen. Dus ging ze op avontuur. Kwam obstakels tegen waar ze overheen klom (of omheen liep), ontmoette bondgenoten en versloeg draken. 

Uiteindelijk begon ze langzaam in te zien waar haar kwaliteit lag. Wat haar waarde was. Wat zij had toe te voegen aan deze wereld. Ze kon tekenen en schrijven. Mensen werden blij van haar schilderingen en schrijfsels. En ze besloot daar wat mee te gaan doen. Ze volgde haar hart en begon haar eigen bedrijf. 

Ze bouwde de website als een fijne plek waar je even langs kunt komen om je te voeden met een glimlach. In de (web)winkel verkoopt ze met succes haar kaarten. Ze zit vol met andere plannen, ideeën. En ondertussen schrijft ze. Tekent ze haar verhaal op. Om te delen met de wereld om haar heen. 

Omdat ze weet hoe belangrijk het is te delen wat zij heeft geleerd. Zodat anderen zich geen pad door de jungle hoeven te banen, maar over een weg kunnen lopen. Een weg die geplaveid is door al die mensen die hen voor gingen.

Hoe het nu met haar gaat? Ze doet iets wat ze nooit had gedacht dat ze zou doen. Ze voelde wel altijd een diep verlangen als ze van die verhalen hoorde. En nu doet ze het zelf. Ze doet wat ze het liefste doet. Naast haar kaarten worden haar boeken goed verkocht en graag gelezen. Ze leeft haar droomleven. Ze leeft haar droom. O ja, en ze dagdroomt nog regelmatig om die droom nog mooier te maken. En zo leefde Esther nog lang en nog gelukkiger.

En zo in een notendop mijn sprookje mét een kleine blik in de toekomst. Want ja, dat schrijven blijft aan me trekken. En er komen steeds mensen op m’n pad die zeggen: ‘is het niet iets voor jou om een boek te schrijven?’. En weet je wat? Ik zie het als een teken. Een aanduiding, wegwijzer voor een volgende stap. 

Je hart volgen, doen wat aan je trekt. De signalen zien. En daar op durven vertrouwen. Daar is moed voor nodig. Moed om te gaan. Moed om je staande te houden. Moed om je focus te houden. Moed om op je eigen pad te blijven. Ik leef het graag voor omdat ik er in geloof. Nee, sterker nog ik weet dat het kan. Hou me in de gaten 🙂

Psst…! Is het verlangen bij jou aangewakkerd? Ga je met me mee op pad? Op avontuur? Schrijf je hier in voor m’n nieuwsbrief en je hoort als eerste over de volgende stap in mijn avontuur. Ga je mee? Samen lijken de draken minder eng 😉 Ik kijk uit naar je reactie!