Afgelopen januari ben ik – na een zware burn-out en deels afgekeurd – als zelfstandige gestart. Soms zijn er momenten dat je tot de conclusie komt dat er maar één weg is: de jouwe. Omdat je niet anders kan. Een paar maanden onderweg en hoe werkt dat nu?

En dan ben je gestart. En dan heb je van die dagen. Dagen die voelen als dikke stroop. Dat je niet vooruit komt. Dat alles traag gaat. Ja ik kan dingen van m’n lijstje afstrepen. Voldaan? Ja en nee. Ja want het is gedaan. Nee want er ligt nog zoveel en m’n hoofd zit vol. Als ik nu niet oppas dan schiet ik in de modus dat ik dingen niet meer kan overzien en wordt het me helemaal te veel.

Gelukkig herken ik de signalen steeds beter en sneller. En weet ik wat te doen: even niks. Even niks moeten doen. Dat moeten moet echt uit m’n woordenboek op zulke dagen 😉  Alleen maar er voor zorgen dat m’n batterij zich weer even oplaadt. Dat er weer ruimte is om dingen te doen. Dat ik straks weer helder in m’n hoofd ben voor die afspraak of voor wat ik nog wil doen. En ja dat kan ook gewoon een wasje draaien zijn.

Het werken als zelfstandige is geweldig, omdat ik zo m’n eigen tijd in kan delen. Dingen kan doen op de momenten dat het wel gaat. Dat is echt enorm fijn. En gelijk zit er ook een grote valkuil in de buurt. Want ik moet wel inkomen genereren, uren maken. En dan doe ik vaak weer te veel, zorg ik minder goed voor mezelf. En dan…

Ach ja, soms zijn er van die dagen. Soms ben ik scherp van geest. Soms niet. Soms kook ik een gezonde maaltijd. Soms heb ik geeneens energie om boodschappen te doen. Soms gaan dingen makkelijk. Soms niet. Soms weet ik de balans te bewaren. Soms wat minder. Elke dag is anders. En daarin meebewegen dat is voor mij de grote kunst.