Van die vragen die je bezig houden. Sommige gaan al jaren mee, andere wat korter. Van die dingen waar je nog steeds geen antwoord op hebt. Maar waarvan je het antwoord maar wat graag zou willen weten. Want dan is er duidelijkheid. Dan kun je verder. 

Althans, dat is wat ik mezelf graag vertel als ik wat zit te mijmeren. Over van alles. Over m’n bedrijf. Wat ik wil. Waar ik heen wil. Of wanneer ik even niet meer weet welke kant op te gaan. Wat goed is. Wat ik beter kan laten. Of als ik twijfel of ik het wel kan. 

Als ik de antwoorden zou weten, dan weet ik ook wat de volgende stappen zijn om te zetten. Dat denk ik vaak op zo’n moment. En dan komt ineens weer die mooie tekst van Rilke in me op:

Heb geduld met al wat onopgelost in uw hart woont
en probeer de vragen zelf lief te hebben…
Zoek niet naar de antwoorden,
zij worden u wellicht nu niet gegeven,
omdat u niet in staat zou zijn ze te leven.
En waar het om gaat, is alles te leven.
Leef de vragen nu.
Misschien dat u, op een dag in de toekomst,
langzamerhand, zonder het zelf te merken,
uw weg naar de antwoorden leeft.

~ Rainer Maria Rilke

Altijd een fijne tekst om te lezen. Het helpt me weer even terug te keren in het hier en nu. Het houdt me een spiegel voor: wat ben ik nu eigenlijk aan het doen? Ik wil duidelijkheid. Een uitgestippeld pad. Dat ik weet waar ik aan toe ben. Naar toe ga. Maar eigenlijk wil ik dat ook weer niet. Wil ik niet alles weten. 

Ik probeer dingen te regelen, organiseren zodat ik helderheid creëer. Anders voelt het zo doelloos. En ineens realiseer ik me weer dat we heel druk bezig kunnen zijn met plannen kunnen maken. Van alles kunnen bedenken. En dat het leven dan anders doet. 

Tijdens de vakantie ervaarden we dit groots en meeslepend. Lang verhaal kort: we hadden een autovakantie gepland naar Italie zodat we konden gaan en staan waar we wilden. Tot de auto stuk ging. In Italie. En we dagenlang op vervangend vervoer hebben zitten wachten. 

De vakantie werd ineens anders. Maar eigenlijk ook wel heel fijn. We gingen op een andere manier reizen. Langzamer aan. Het werd een avontuurlijke vakantie. En met recht een autovakantie met de drie (!) verschillende auto’s waarin we hebben gereden.

Natuurlijk gooit zoiets dingen in de war. Geeft het stress als je in de middle of nowhere zit zonder vervoer en er niet op loopafstand een supermarkt zit om zoiets simpels als een fles water te kopen (ik vind de chloorsmaak in het Italiaans kraanwater niet lekker). En dat wegenwacht telkens weer heel vriendelijk onze telefoontjes aannam, maar er geen duidelijkheid kwam. Hoe nu verder?

En gelijk zijn we dankbaar dat de accommodatie een zwembad heeft. Dat we met de hoge temperaturen heerlijk in de schaduw onder een parasol kunnen zitten bellen om te uit te vinden of we de auto ter plekke mogen laten repareren. Dat we met het OV reisden en zo op heel andere en verrassende plekken kwamen.  

We bleven rustig. Ondanks de onduidelijkheid. De onrust. We hielden elkaar in evenwicht. ‘Misschien zijn alle draken in ons leven wel prinsessen die wachten op ons handelen, voor één keer, met schoonheid en moed’, zoals Rilke dat ook zo mooi zegt. Ik kan wel zeggen dat we de draken tijdens de vakantie met gratie hebben verslagen. Hoe? Simpelweg door mee te gaan in de stroom van het leven. 

Duidelijkheid geeft rust. En toch geeft vertrouwen hebben in het leven dat zich ontvouwt, dat ook. Ik merk dat ik steeds meer op het leven vertrouw. Dat het makkelijker wordt om me ervoor open te stellen zonder dat ik van alles moet plannen, doen of organiseren. Wel door verantwoordelijkheid te nemen. Te doen wat ik kan doen. En een diep vertrouwen hebben dat alles goed komt. 

Uiteindelijk kwam het dus ook allemaal goed tijdens de vakantie. We kregen vervangend vervoer waar we mee naar huis mochten rijden. En de eigen auto? Die staat nog in Italië, klaar voor transport naar Nederland. Naar een garage hier in Nederland om ‘m te repareren. 

En die grote en kleine vragen, waar ik het over had? Ik parkeer ze. Ik heb de antwoorden nu niet en er aan gaan lopen trekken om het helder te krijgen werkt averechts. Dan ligt m’n focus op de verkeerde plek. De tijd zal het leren. Ik ga stap voor stap vol vertrouwen dat de antwoorden op het juiste moment naar me toe komen. 

Ik wens je een mooie en rustige zomer toe!

Hartegroet,

Esther

Pssst… wil je rustig de zomer in? Doe dan mee met de online cursus vertragen en ontvang volop vrolijke tips en inspiratie om te onthaasten plus het boekje Zeeën van tijd. 

Oh, en wat anders, ik ben met wat nieuws bezig: momentje van rust. Begint langzaam vorm te krijgen. Over zelfliefde, zelfzorg, eigenwaarde, het herschrijven van oude verhalen en nieuwe gewoontes aanleren. Van die dingen die zo belangrijk zijn. Om je innerlijke rust te bewaren. Dicht bij jezelf te blijven en jouw leven te leven. Je kunt je hier inschrijven, dan hou ik je op de hoogte.