Deze keer een blog over hoe we de wereld om ons heen waarnemen. Hoe kijk jij? Wat is het perspectief van waaruit jij naar de wereld om je heen kijkt?
Het woord perspectief gaat al een tijdje door me heen. Iets wat me bezig houdt. Ik vind het een mooi woord. En gelijk raakt het ook iets in me aan. Perspectief. Het is maar net hoe je er naar kijkt.
We kijken allemaal vanuit ons eigen centrum, vanuit ons perspectief naar de wereld om ons heen. En dat doen we ook weer op verschillende manieren. Allemaal. Vanuit wie we zijn, wat we hebben meegemaakt en wat we in de wereld hebben gezet. En soms komt er iets voorbij in je leven wat je perspectief volledig verandert.
Zo las ik ooit in een boek van Elizabeth Gilbert* over het verschil tussen de hemel en de hel. De hel, zo was mijn associatie, was vooral iets heel engs en iets waar ik ver van weg wilde blijven. Tot ik in het boek een passage las met een andere benadering, zienswijze. En mijn schouders zakten. Ineens was de angst rondom het woord ‘hel’ verdwenen.
Bijzonder verfrissend vond ik de kijk die ze in haar boek deelt. Dat we uiteindelijk allemaal naar dezelfde plek gaan, die van liefde. Dat het gaat om hoe we door het leven gaan. Welke weg we bewandelen, dat bepaalt de hemel of de hel. Voor mij gaat dit over de kunst van het leven. En ja, als de eindbestemming van onze levensreis hetzelfde is, dan wil ik onderweg graag gelukkig zijn!
Perspectief. Het is maar net hoe je er naar kijkt. En het lijkt wel, wanneer je perspectief verandert, je ook weer andere, nieuwe dingen waarneemt. En elke keer dat ik me dat realiseer dan zie ik de oneindigheid aan mogelijkheden. De overvloed. In alles wat er is én op ons ligt te wachten. Er is nog zoveel moois te ontdekken!
*Eten, bidden en beminnen. Elizabeth Gilbert. Hoofdstuk 87, bladzijde 332.
Geef een reactie